Her genç kızın olduğu gibi benim de ilk aşkım sendin baba.
Babalar kızları için vazgeçilmezdir.
İlk vazgeçilmez sevdam sendin,
Seni yerlere, göklere sığdıramazdım.
Yaramazlık da yapsam sen kızına kıyamazdın babam.
Bak kızın büyüdü babam,
Kendisi gibi dertleri de büyüdü.
Merak etme babam.
Kızın senin nasihatlarından şaşmadı.
Hep iyi bir insan oldu.
Kimseleri üzüp kırmadı.
Bana derdin ya “Kızım Allah yolundan şaşma”.
Bana insanları sevmesini öğrettin Allah yarattı diye,
Ama babam neden?
Başka insanlar da aynı bizim gibi sevmiyorlar, değer vermiyorlar.
Bize insanları sevmeyi, doğru olmayı öğreten babalar, ailenin direği, kazancın süreğidir.
Babaların varlığı zenginlik, yokluğu yetimliktir.
Yanaklarda hissedilen kadife buse, saçları okşayan ipeksi dokunuştur.
Sevgisi zamanla etkinliği sonradan anlaşılandır.
Hayatta nasıl yürüneceğini öğretendir baba.
Yüreği ile seni gönlüne bağlayandır.
Baba gözleri nemli ve buğuludur, hep ağlatanlara savaş açar.
Onların yokluğu bizim üzüntümüz “Çakı gibiyim” derken bile moralimizin bozuk olduğunun resmidir.
Gözlerimiz daldığında “Hadi yaz bakalım” der gibi kalemden kâğıda;
Sevgili babacığım,
Nasılsın, iyi misin?
Ben çok iyiyim. Yokluğunda anneme çok iyi bakıyorum.
Umarım sen de gittiğin yerde çok iyisindir!
Sen gittiğinden beri, sen gittiğinden beri hayat çok zor be babam.
Keşke hiç bırakıp gitmeseydin bizi.
Gitmeseydin!
Belki de o yağmurlu pazartesi sabahından sonra, balkonda öyle kurutulmuş biber gibi beklemezdim, yolunu gözlemezdim…
Belki de geri döneceğini söylediğinde, bizi terk etmediğini söylediğinde Manav Şükrü’nün keke oğlu benimle dalga geçemezdi.
Gitmeseydin belki de hayat bana bu kadar kötü davranamazdı be baba.
Ben seni çağırırdım…
Sen de hayatın ağzını burnunu kırardın.
Poyraz (dizi karakteri)
Babalara ve baba olacaklara tüm içtenliğimle sevgi ve saygımla.
