HARPUT’TAN AYRILIRKEN
Harput’tan gidiyorum mevsim kendi renginde
Bir daha görür müyüm bu tatlı ahenginde
Göz yaşlarım dolaşır o yorgun eteğinde
Gurbet elde ağlarım iniltimi dinlersin
Yaprak dökümü mevsim hep ağaçlar üşüyor
Göçmen kuşlar son defa dallarda ötüşüyor
Yaprak sanki her daldan soluk bir ah düşüyor
Bilmedin mutluluğu sen daha çok beklersin
Şu dertli ishak kuşu garip garip öttükçe
Bir kırık dal altında ney üfler hazan gece
Ayrılık hasretiyle ağlıyorken gizlice
Özlemin akşamında hüzünlenir dinlersin
Şu tepedeki yıldız sönük gece kandili
Şu geçen beyaz bulut yaşlı Sönmez mendili
Rüzgar atmış gurbete onu al da sevgili
Derdinle ağlayanın gözyaşını silersin
